به شهر شروان بد شاعری بهار بنام

که شهره بود به مطبوعی و سخن دانی

از آن سخنور جز اندکی ندانم شعر

هم آنچه دانم دانند عالی و دانی

به شعر خویش هم اکنون مفاخرت نکنم

که فخر بر هنر خود بود ز نادانی

به دیو مردم نادان همی نبندم دل

کزین گروه نبینم بجز گران جانی

ولی از اینان یک تن شدست خصمی من

به رای ابلیسی و به خوی شیطانی

همی چه گوید گوید کزان بهار توراست

ز شعر دفتری انباشته به پنهانی

چه بازگویم با ابلهی چنین که ز جهل

نکو نداند شروانی از خراسانی

چه رنجه دارم تن در ستیز آن که بود

به ... خوردنش آسایش و تن آسانی

در بغ باشد پرداختن به چونین دیو

مراکه هست به ملک سخن سلیمانی

ایا فسانه به جهل و دریده کـ.. و کفل

چنان که سلمان در پاکی و مسلمانی

به ک.. خویش فرو بر سطبر ک .. بهار

سپس بسنج که طوسی است یاکه شروانی